The Adventure of Spirit’s Freedom: Recollection and Self-Sacrifice
In this study, I shall investigate the themes of “recollection” and “self-sacrifice” by taking into account the way in which they govern the adventure of Spirit’s freedom in Hegel’s Phenomenology of Spirit. By investigating the significance of these themes, I shall try to respond to the following questions: how the adventure of Spirit’s freedom succeeds, and how philosophical knowledge arises out of this fulfilled process. While raising these questions, we also need to consider the relation and difference between the concepts of “existence” and “actuality”.
We should regard the themes of recollection and self-sacrifice, which are explicitly stated in the last chapter of Phenomenology, as important steps to show the systematic unity of philosophy and of truth. The claim that I endorse here can be summarized as follows: The condition of speculative knowledge consists in Spirit’s recollection (Erinnerung) of its phenomenal knowledge by recognizing its own trace and its own actuality in the particular phenomenological forms of existence. The purpose of Phenomenology consists in Spirit’s recognition of its actuality both in the phenomenal existence and as the unity of its Concept (Begriff) which renders the phenomenal existence possible in the first place. To fulfill this end, the forms of existence and experience that are spread over time and space must be interiorized as history, and history must be interiorized as Concept. The way in which space finds its actuality in time, and time in history, and finally, history in Concept is the work of Spirit’s recollection and sacrifice. This process of inwardizing recollection can also be conceived as a process of becoming-free, which consists in self-determination. Moreover, we can understand this process of Spirit’s freedom as the way Spirit gives or sacrifices itself in bringing determination. Spirit, in its self-giving, finds itself, or knows its limits, and therefore, proves its actual truth. In fact, recollection is the recognition that the received “givenness” is nothing but Spirit’s self-giving, that is, its sacrifice. Consequently, Spirit’s self-sacrifice finding its meaning in its recollection could be understood as the way in which phenomenal truth reaches its limits and its finalization. Thus, Spirit’s “withdrawal into itself”, that is, resigning or setting itself free from its finite existence, takes place by recognizing its actuality in its Concept. This recognition also means the sacrifice of the way in which Spirit used to know itself in a pictorial or representational manner. This sacrifice turns out to be a perfect expression of Spirit’s freedom. Phenomenology provides the ground for absolute knowing, which shows itself as the dawn of Science breaking upon us. While Spirit’s phenomenal world fades into and preserved in the gallery of its inwardizing recollection, Spirit’s self-sacrifice gives a new existence to an ancient wisdom: Philosophy as Science, or “thought thinking itself”. One of the implications of the exposition here signals one of the most significant theses of Hegel: philosophy is not a world-view. |
Tinin Özgürleşme Serüveni: Anımsama ve Özveri
Bu çalışmada G.W.F. Hegel’in Tinin Görüngübilimi adlı eserinde ortaya koyduğu şekliyle Tinin özgürleşme serüvenine hakim olan “anımsama” ve “özveri” temaları incelenecektir. Görüngübilim’in son bölümünde öne çıkan bu iki temanın incelenmesiyle birlikte Tinin görüngüsel dünyadaki özgürleşme serüveninin ne şekilde nihayete erdiği ve felsefi bilginin kapılarının nasıl aralandığı sorularına cevap arayacağız. Bu sorulara yanıt ararken kaçınılmaz olarak “varoluş” ve “edimsellik” arasındaki ilgi ve ayrımı da ele almak durumunda olacağız.
Görüngübilim’in son durağında kendini açık seçik gösteren “anımsama” ve “özveri” temalarını, felsefenin ve hakikatin sistematik bütünlüğünü gösterme yolunda atılmış önemli adımlar olarak görmemiz gerekmektedir. Burada ortaya konan iddia şu şekilde özetlenebilir: spekülatif bilginin imkanı, Tinin görüngüsel bilgisini içselleştirici bir şekilde anımsaması ve tikel görüngüsel varoluş biçimlerinde kendi izini - bütünlüğünün parçadaki izini - tanımasında yatar. Görüngübilim’in amacı Tinin kendi edimsel gerçekliğini hem görüngüsel varoluş olarak hem de görüngüsel varoluşu mümkün kılan kendi “kavramının” birliği içinde tanımaktır. Bu amaç için uzam ve zamana yayılmış varoluş ve deneyim biçimlerinin tarih, tarihin de kavram olarak içselleştirilmesi gerekecektir. Uzamın zamanda, zamanın tarihte, tarihin de kavramda edimselliğini buluşu, Tinin anımsama ve özverisinin sonucudur. Bu süreç aynı zamanda bir özbelirlenim meselesi olan özgürleşme süreci olarak anlaşılmaktadır. Bu bağlamda, Tinin özgürlüğü, belirlenim getiren bir “öz-veri” olarak da anlaşılabilir. Tin, kendini verişinde kendisini bulur ve gerçekleştirir. Anımsamanın anlamı, “verili” oluşun aslında bir “öz-veri” olarak tanınmasında ortaya çıkar. Sonuç olarak, görüngüsel gerçekliğin kendi sınırlarına varışı, sonlanışı, edimselliğini kavramında tanıyarak kendi bitimli varoluşunun mutlaklığından vazgeçişi, Tinin anımsamaya dayalı özverisi olarak anlaşılmaktadır. Bu aynı zamanda Tinin tasarımsal ve imgesel düşünme alışkanlığını feda edebilmesi anlamına gelecektir. Bu özveri özgürlüğün en yetkin ifadesidir. Mutlak bilmenin sistematik bilim olarak kendini göstermesinin zeminini Görüngübilim sağlamıştır. Tinin görüngüsel dünyası içselleştirici anımsama yoluyla yitip giderken, bu özveri antik çağın bilgeliğine yeni bir hayat verir ki bu da Bilim olan Felsefedir ya da bir diğer deyişle “kendini düşünen düşünce”dir. Burada ele alınan tartışma aynı zamanda Hegel’in önemli savlarından birine de işaret etmektedir; bu da felsefenin bir dünya görüşü olmadığı savıdır. |
